Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τη φοροδιαφυγή από τα εστιατόρια στη Γερμανία;

Οικονομικές ιστοσελίδες - webdesign για Έλληνες στη Γερμανία

Οι ξένοι επισκέπτες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος σοκάρονται: δεν μπορούν να αγοράσουν από τα εστιατόρια και τις παμπ της Γερμανίας χωρίς μετρητά. Φαίνεται οπισθοδρομικό, αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό: απάτη εις βάρος όλων μας…

Όλοι οι έντιμοι εστιάτορες μπορούν να ηρεμήσουν. Δεν μιλάμε γι’ αυτούς εδώ. Αλλά όχι, μπορεί να μην μπορούν να διαμαρτυρηθούν γιατί, ως καλοί φορολογούμενοι, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους αντικοινωνικούς του κλάδου.

Εξάλλου, πρέπει να μπορούν να συμβαδίζουν με όσους φοροδιαφεύγουν και έτσι, σύμφωνα με εκτιμήσεις, τσεπώνουν έως και 70 δισεκατομμύρια ευρώ σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Κάθε χρόνο.

70 δισεκατομμύρια που όλοι μας δικαιούμαστε. Γιατί έχουμε δώσει εντολή στους εκπροσώπους μας με δημοκρατικές διαδικασίες να ψηφίσουν νόμους που προβλέπουν ότι και η εστίαση πρέπει να πληρώνει ΦΠΑ.

Πριν από λίγο καιρό, όταν ζήτησα μια απόδειξη μετά από ένα επαγγελματικό γεύμα αξίας περίπου 70 ευρώ σε ένα ιταλικό εστιατόριο στο Βερολίνο, ο σερβιτόρος μου παρουσίασε μια απόδειξη αξίας 130 ευρώ: “Με αυτήν μπορείτε να αφαιρέσετε ακόμη περισσότερα από τον λογαριασμό της εφορίας σας”.

Αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτό που εννοούσε στην πραγματικότητα ήταν: “Αν πάρετε το χαρτί που ξέχασαν οι άλλοι πελάτες, δεν θα χρειαστεί να καταχωρήσουμε την παραγγελία σας στο ταμείο και μπορούμε να γλιτώσουμε τον φόρο”.

Αρνήθηκα, ενοχλημένος.

Αυτή είναι η αρχή της παρακμής του κράτους δικαίου. Με το ρητό: “Εγώ σε βοηθάω και εσύ με βοηθάς”. Και η ζημιά γίνεται στους άλλους. Το σύνολο της κοινωνίας. Γαρνιρισμένο με αυτοδικαιωμένα επιχειρήματα.

Το πιο συνηθισμένο: “Ναι, με την τεράστια φορολογική επιβάρυνση, ένα μεγάλο μέρος της εστίασης διαφορετικά θα έβγαινε από τη μέση”. Ναι, τότε πρέπει να αλλάξουν οι νόμοι. Όχι να παραβιαστούν.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι απάτες είναι ακραίες εκεί όπου η εργασία γίνεται χωρίς απόδειξη. Και όπου οι πωλήσεις δεν γίνονται σε καταμετρημένες μονάδες.

Κανένας επιθεωρητής δεν μπορεί να παρακολουθήσει πόσες μπάλες παγωτού ξύστηκαν από ένα δοχείο, πόσες μερίδες κεμπάπ κόπηκαν από μια σούβλα και πόσα φλιτζάνια καφέ φίλτρου σερβιρίστηκαν.

Στα παγωτατζίδικα, δεν είναι ασυνήθιστο τα ρέστα απλά να ρίχνονται σε ένα ανοιχτό τενεκεδένιο ταμείο.

Πέρυσι το καλοκαίρι, όταν βγήκα για παγωτό με όλη την οικογένεια μια Κυριακή, ζήτησα αστειευόμενος μια απόδειξη.

Η κυρία του παγωτού χρειάστηκε περίπου δέκα λεπτά για να βρει ένα μπλοκ αποδείξεων.

Καθώς δεν γίνονται σχεδόν καθόλου έλεγχοι (στο Βερολίνο, για παράδειγμα, στατιστικά κάθε επιχείρηση ελέγχεται κατά μέσο όρο κάθε 130 χρόνια), είναι σχεδόν ακίνδυνο να παραιτηθεί κανείς από την απόδειξη και τη σχετική καταχώρηση στην ταμειακή μηχανή.

Αν στη συνέχεια φωνάξετε “Να πληρώσω, παρακαλώ!” και σας παρουσιαστεί ένα “ενδιάμεσο τιμολόγιο” ως απόδειξη, αυτό συχνά μυρίζει το προκαταρκτικό στάδιο της απάτης.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένα ενδιάμεσο τιμολόγιο δεν είναι ένα νόμιμο τιμολόγιο με αριθμό και αναγραφόμενο φόρο.

Και μπορεί εύκολα να αλλάξει στο τερματικό του ταμείου σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Ακόμη και αν έχετε ήδη πληρώσει.

Υπάρχει όμως ένα πράγμα που φοβούνται οι απατεώνες μεταξύ των εστιάτορων: οι πληρωμές με κάρτα. Διότι από τη στιγμή που εμπλέκεται μια κάρτα πληρωμής, η συναλλαγή καταγράφεται τελικά.

Και μετά αναρωτηθείτε γιατί ολόκληροι δρόμοι στο Βερολίνο-Friedrichshain, για παράδειγμα, με όλα τα καταστήματα με μπιφτέκια/ασιατικά/πίτσες/κοκτέιλ/πάρτι, έχουν μερικές φορές ετικέτες τροφίμων καρφιτσωμένες στην εξώπορτα με μαρκαδόρο: ΜΟΝΟ ΜΕΤΡΗΤΑ. Γιατί είναι φθηνότερο να τρομάξεις μερικούς ξένους ποδοσφαιρόφιλους παρά να πληρώσεις φόρους.

Ένα σωστά φορολογημένο λουκάνικο, για παράδειγμα, κοστίζει διπλάσια από ένα με διαφυγόντα φόρο – ο οποίος, σε περίπτωση αμφιβολίας, πληρώθηκε με μετρητά.

Διότι, όπως δήλωσε πρόσφατα στο Der Spiegel ο επικεφαλής της φορολογικής ένωσης DSTG: “Το προσωπικό και οι προμηθευτές πληρώνονται επίσης με τα ανεξέλεγκτα μετρητά – και πάλι χωρίς να πληρώνονται φόροι. Και χωρίς να καταβάλλονται εισφορές κοινωνικής ασφάλισης.

Και για να διαλύσουμε το τελευταίο επιχείρημα των αρνητών της κάρτας: το κόστος συναλλαγής που χρεώνουν οι πάροχοι πληρωμών με κάρτα στους εστιάτορες είναι μόλις μερικά λεπτά ανά πληρωμή με την Girocard. Σε αντάλλαγμα, η χρονοβόρα διαχείριση των μετρητών εξαλείφεται. Οι πιστωτικές κάρτες είναι ακριβότερες, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι στη Γερμανία δεν τις χρησιμοποιούν ούτως ή άλλως.

Η Γερμανία είναι ένας διεθνής ψηφιακός βλάκας

Αν συνεχίσουμε να παραιτούμαστε από τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ, επιδοτούμε τους εστιάτορες και τους επισκέπτες με τρόπο που αγνοεί τη δικαιοσύνη και την ισονομία. Σε βάρος όλων εκείνων των παρόχων υπηρεσιών που τηρούν το νόμο.

Και αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε να μας κοροϊδεύουν με πληρωμές σε μετρητά, όχι μόνο θα γίνουμε για άλλη μια φορά ψηφιακοί ηλίθιοι διεθνώς, αλλά θα αποδεχτούμε και αυτή την αδικία. Σε βάρος όλων μας.

Όταν επιλέγω ο ίδιος ένα εστιατόριο, η δυνατότητα πληρωμής με κάρτα αποτελεί για μένα βασικό κριτήριο ποιότητας. Γιατί νιώθω πιο άνετα όταν ξέρω σίγουρα ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε νομοταγείς προοδευτικούς ανθρώπους.

Και επειδή καταλαβαίνω ότι αυτού του είδους η επιλογή δεν αρέσει σε πολλούς, είμαι υπέρ ενός άλλου μέτρου: Μέχρι τώρα, εμείς οι πελάτες και οι επισκέπτες οφείλαμε τα χρήματα στους επιχειρηματικούς μας εταίρους σε μετρητά.

Αυτό θέλει ο νόμος. Στη Γερμανία, χρειαζόμαστε το δικαίωμα στην ψηφιακή πληρωμή επιπλέον του δικαιώματος στην πληρωμή με μετρητά.

Πιστεύετε ότι οι εστιάτορες θα πρέπει να πληρώνουν λιγότερο ΦΠΑ νομικά και γι’ αυτό ενοχλείστε από αυτό το κείμενο; Πρόκειται για εγκληματική φοροδιαφυγή.

Γράφει ο Marcus Werner
Πηγή: Andrew Sampson

Μην μαθαίνεις τα νέα της Γερμανίας τελευταίος!

Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

Δείτε επίσης