«Να πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις, εντάξει; Σε αγαπάω να προσέχεις»-«Έλα ρε μάνα, πάλι τα ίδια, όλο υπερβολές. Θα σε πάρω, πέσε να κοιμηθείς. Σε αγαπάω κι εγώ, φεύγω να μην αργήσω και χάσω το τρένο»-Και το παιδί δεν έφτασε, το τηλέφωνο δεν χτύπησε…
Από το βράδυ της Τρίτης, αυτής της «μαύρης» Τρίτης, σκέφτομαι ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν την τραγωδία.
Σκέφτομαι άλλοτε με οργή, άλλοτε δάκρυα στα μάτια. Σκέφτομαι τα νέα παιδιά που χάθηκαν, αλλά όχι μόνο αυτά.
Σκέφτομαι τα θύματα και τις οικογένειές τους. Τις μανάδες και τους πατεράδες. Τους συντρόφους. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Τους κολλητούς.
Αυτούς που αποχαιρέτησαν με ένα «σε αγαπώ» και με ένα φιλί τους δικούς τους ανθρώπους, αυτούς που τους περίμεναν να τους υποδεχθούν με μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο επειδή ανταμώθηκαν ξανά.
«Είμαι με τα ηρεμιστικά. 40 χρόνων έφυγε ο σύζυγός μου και 5 χρόνων το παιδί μου. Ήταν στο πρώτο βαγόνι. Όλοι οι άνθρωποι που ευθύνονται γι’ αυτό, είναι άχρηστοι, να φύγουν.
Βγαίνουν κάποιοι βουλευτές και μας λένε συλλυπητήρια. Να μου πουν τι; Θα μου φέρουν πίσω το παιδί μου και τον άντρα μου; Να απολυθούν όλοι, είναι όλοι άχρηστοι.
Δεν βρήκαμε τίποτα, είδα το παιδί μου, τον άντρα μου; Είδα κάτι; Δεν πήρα DNA ούτε παιδί ούτε τίποτα.
Στάχτες πήρα και αποκαΐδια. Τι; Να αναγνωρίσω μια στάχτη; Δεν μπορώ να κηδέψω τον άντρα μου και το παιδί μου. Έπρεπε να ντρέπονται που βγαίνουν στις τηλεοράσεις.
Ντροπή τους και αίσχος, μπορεί να ήταν μέσα στο βαγόνι τα δικά τους τα παιδιά» λέει στην τηλεόραση μια γυναίκα που έχασε άντρα και παιδί.
Είμαι απ’ τη χώρα των γραμμάτων των τεχνών και των καλλιτεχνών
Αμέτρητων τηλεθεατών και καναλιών
Από τη χώρα, των ασυνείδητων κληρικών
Και των χιλιάδων μοναστηριών κι εκκλησιών
Τη χώρα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ
Της γραφικής αριστεράς, των δημοκρατικών ηλεκτροσόκ
Την χώρα των αντιπάλων οικογενειών
Και κατ’ επέκταση αντιπάλων ομάδων κι εταιριών
«Τα μέτρα ασφαλείας για την ηλεκτρονική επιτήρηση των γραμμών δεν ήταν σε λειτουργία από το 2004. Προφανώς, δεν θα έπρεπε να λειτουργούν οι συρμοί» λέει πραγματογνώμονας.
«Κι εσείς τι κάνατε;» ακούς να ρωτάει η δημοσιογράφος τον πρόεδρο των μηχανοδηγών. «Είναι γνωστά χρόνια, όμως η κάλυψη δεν είναι αυτή που έπρεπε επειδή το θέμα δεν αφορά την επικαιρότητα. Όταν επιχειρήσαμε απεργία, χαρακτηριστήκαμε συντεχνία» της απαντά.
«Δεν υπάρχει ένα σύστημα να ειδοποιεί ότι υπάρχουν δύο τρένα επάνω στην ίδια γραμμή;» ρωτάει ο παρουσιαστής. «Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα κάτι τέτοιο» η απάντηση του εργαζόμενου.
Τη χώρα λογοτεχνών σαν τον Καζατζάκη
Κι εκδοτών σαν τον Τεγόπουλο και τον Λαμπράκη
Από τη χώρα που ξεχνάει ποιητές σαν τον Ελύτη
Μα θυμάται να ταΐζει ανθρώπους σαν τον Σημίτη
Τη χώρα που ‘χουν πέραση βλάκες και φλώροι
Στην Ελλάδα του φωτός βλέπουν όλοι Fame Story
«Όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος» ακούς να λέει ο πρωθυπουργός της χώρας. Kαι το είπε ενώ τα πτώματα των θυμάτων είναι ακόμα ζεστά και εμπειρογνώμονες δεν έχουν αρχίσει ακόμα τη δουλειά τους,
Στα σάιτ διαβάζεις, στα δελτία ειδήσεων ακούς τους «μοιραίους” διαλόγους μεταξύ σταθμάρχη και μηχανοδηγού τους ακούσαμε. Τους διαλόγους μεταξύ εργολάβων, εταιρειών και υπουργών, πότε θα τους ακούσουμε;
Όλων των εργολάβων, όλων των εταιρειών, όλων των υπουργών. Των… πράσινων, των μπλε, των κόκκινων κυβερνήσεων. Όλων!
Ήταν… μοιραίες οι εντολές του σταθμάρχη. Ήταν, ναι. Έκανε λάθος και θα πληρώσει.
Μοιραίες δεν είναι, όμως, οι αποφάσεις αυτών που κυβερνούν τον τόπο τούτο; Ζωές δεν στοιχίζουν; Ποιοι από αυτούς δικάστηκαν; Σε πόσους από αυτούς αναγνωρίστηκαν ευθύνες;
Πόσοι εξ αυτών πλήρωσαν για τις μοιραίες αποφάσεις τους; Δεν έχουν κάνει μοιραία λάθη οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι γραφειοκράτες, τα golden boys για να φτάσουμε στο μοιραίο λάθος του σταθμάρχη;
Όλοι αυτοί φταίνε που κομμάτι-κομμάτι διέλυσαν τον κρατικό ΟΣΕ(όπου ΟΣΕ μπορείτε να βάλετε επίσης και άλλους οργανισμούς) και πούλησαν σε ιδιώτες τις λειτουργίες του.
Αυτοί που θυσίασαν την ασφάλεια των εργαζομένων και των επιβατών για τα κέρδη των επενδυτών.
Διαβάζω ότι σε ένα εξάμηνο είχαμε:
-Παραίτηση του προέδρου επιτροπής ETCS, που είναι αρμόδια για τα έργα σηματοδότησης και ασφάλειας
-Κλήση στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για τις σιδηροδρομικές υποδομές
-Εξώδικα και προειδοποιητικές ανακοινώσεις εργαζομένων
Τη χώρα της χρυσής εποχής, του 5ου αιώνα
Όπου σκλάβοι δημοκρατικά χτίσαν τον Παρθενώνα
Είμαι από μια χώρα που λέγεται Ελλάδα
Τη μεγάλη της Ευρώπης ισχνή αγελάδα
Είμαι απ’ την χώρα των δημοσίων εγκληματιών
Και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών
Όλοι ήξεραν, λοιπόν. Όλοι. Ήταν ένα λάθος ενός ανθρώπου. Ναι. Όχι, όμως, να πέφτει το ανάθεμα όλο στον σταθμάρχη, δεν γίνεται να φορτωθεί αυτός όλες τις αμαρτίες αυτής της κ@λοχώρας.
Δεν θα κουβαλήσει ένας άνθρωπος όλες τις παραλείψεις, τις αμέλειες, τα αίσχη δεκαετιών.
Η εύκολη λύση είναι να φορτώσουμε όλη την ευθύνη σε έναν άνθρωπο. Αν όμως υπήρχε σύστημα εντοπισμού δεν θα είχε συμβεί το δυστύχημα. Γιατί δεν υπήρχε τέτοιο σύστημα;
Διότι θέλει λεφτά. Οπότε, η αγορά του συστήματος θα σήμαινε λιγότερα διαθέσιμα χρήματα για φάγωμα από τους πολιτικούς. Τόσο απλά.
Δεν αγοράζουν πράγματα που μπορεί να σώσουν ζωές για να τα κλέβουν οι ίδιοι. Το ίδιο δεν κάνουν με τα ασθενοφόρα;
Μοιράζουν εκατομμύρια δεξιά και αριστερά σε στημένες δαπάνες και δεν δίνουν ούτε δεκάρα για αγορά ασθενοφόρων που θα έσωζαν πολλούς ανθρώπους. Μίζες, διαφθορά και ατιμωρησία. Αυτή είναι η Ελλάδα.
Το predator σύστημα παρακολούθησης της διαδρομής των μιζών για να μην χαθεί ούτε μια δεκάρα από την Greek Mafia αγοράστηκε για 15 εκατομμύρια (λένε για 3 unit άρα 45 εκατομμύρια).
Το Αps σύστημα παρακολούθησης της διαδρομής των συρμών για να μην χαθεί ούτε μια ανθρώπινη ζωή αγοράστηκε για 1,5 εκατομμύριο (1 unit) και έμεινε στο κουτί γιατί έκανε άλλο τόσο το software λειτουργίας του και απορρίφθηκε η δαπάνη του…
Είμαι απ’ τη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων
Αγαπάτε αλλήλον τον εχθρόν και τον φίλον
Εκεί που ζω δε γουστάρουν και τόσο τους Αλβανούς
Αλλά Αλβανοί φτιάξαν τα έργα για τους Ολυμπιακούς
Εκεί που δουλεύουνε όλη την εβδομάδα
Κι όσα βγάζουνε τα τρώει το δάνειο κι η φιλενάδα
Εκεί που η παιδεία τελειώνει κάπου χαμηλά
Ενώ τα στάνταρ στην αγορά εργασίας είναι υψηλά
Πρώτα, λοιπόν, ας δικαστούν οι ηθικοί αυτουργοί και τελευταίος ο σταθμάρχης.
Πρώτα, ας αναζητηθεί η εγκληματική αμέλεια των απόντων υπευθύνων, αυτών που που γνώριζαν, αλλά δεν έκαναν τίποτα, αυτών που απλά πίστευαν ότι δεν θα συμβεί το κακό, αυτών που πορεύονται με το «πάμε κι όπου βγει».
Φταίμε όλοι. Διότι έτσι μάθαμε. Να λέμε «πάμε κι όπου βγει». Έτσι, μας έμαθαν.
Mα αυτή τη φορά το κακό είναι πολύ μεγάλο. Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε «ως εδώ». Όχι απλά να το πούμε. Να το φωνάξουμε. Να ουρλιάξουμε.
Στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν άδικα, μα θα μας στοιχειώνουν για πάντα.
Ως κληρονομιά για αυτά που έζησαν, για αυτά που θα ζήσουν.
Να σηκωθούμε από τις στάχτες μας, αν δεν θέλουμε το μέλλον μας να είναι το χθες.
Να το γκρεμίσουμε, να το χτίσουμε όσο ακόμη αντέχουμε.
Δεν υπάρχει πια άλλη ανοχή.
Διότι τα έχουμε κάνει σκ@τά.
Διότι το μόνο μήνυμα που πρέπει να στέλνουν τα παιδιά είναι «Μαμά, έφτασα, μην ανησυχείς».
Η χώρα η δικιά μου που λέγεται Ελλάδα
Νεοέλληνα, άκου
-Στίχοιμα – Ελλάς Ελλήνων Vol.2
Γράφει η Βάσω Πρεβεζιάνου | SDNA
GRland – Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!
Κάνε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ενημερώσου πρώτος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Έγκαιρη, έγκυρη και ανεξάρτητη ενημέρωση. Όλες οι τελευταίες Ειδήσεις από τη Γερμανία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
