Απάτη στις τραπεζικές συναλλαγές: Ποιος πληρώνει τη ζημία;

Οι εγκληματίες του κυβερνοχώρου παρασύρουν τους πελάτες των τραπεζών σε μια παγίδα. Συχνά, ο πελάτης δεν έχει σχεδόν καμία ευκαιρία να το αναγνωρίσει. Συνήθως οι πελάτες μένουν να πληρώσουν τις ζημίες τους, ακόμη και αν δεν ενήργησαν με βαριά αμέλεια. Η ΕΕ θέλει να το αλλάξει αυτό.

Οι απατεώνες παραμονεύουν στο διαδίκτυο. Προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε λογαριασμούς άλλων ανθρώπων.

Οι υποστηρικτές της προστασίας των καταναλωτών έχουν παρατηρήσει ότι οι εγκληματίες του κυβερνοχώρου κυριολεκτικά κατακλύζουν τους πελάτες των τραπεζών με μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, γραπτά μηνύματα και τηλεφωνήματα

. Σε ολόκληρη την ΕΕ, περίπου τα δύο τρίτα των πελατών υφίστανται τη ζημία.

Πελάτισσα ταμιευτηρίου παλεύει για τα χρήματά της

Ένα παράδειγμα – πώς η Claudia P. από το Μόναχο έπεσε θύμα εγκληματιών: Οι απατεώνες μετέφεραν πάνω από 4.600 ευρώ από τον ηλεκτρονικό της λογαριασμό.

Η πελάτισσα του ταμιευτηρίου λέει στο BR24 για μια κλήση στις 27 Ιουνίου 2023 κατά την οποία τηλεφώνησε ένας άνδρας και προσποιήθηκε ότι ήταν από το ταμιευτήριο της.

Της ζήτησε να επικαιροποιήσει τη διαδικασία Push-TAN.

Στην πραγματικότητα, η Claudia P. είχε αιτήματα για κάτι τέτοιο από το ταμιευτήριο στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο κατά την ίδια περίοδο.

Ο καλών γνώριζε τα δεδομένα της. “Τότε σκέφτηκα ότι δεν μπορεί παρά να είναι πραγματικός υπάλληλος – γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να έχει τον αριθμό του λογαριασμού μου;”, λέει η Claudia P.

Στην πραγματικότητα, ένα γραπτό μήνυμα από το ταμιευτήριο φτάνει κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής κλήσης.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται η Claudia P. είναι ότι κάνοντας κλικ σε αυτό το μήνυμα και εισάγοντας περαιτέρω στοιχεία, δίνει στους εγκληματίες πρόσβαση στον ηλεκτρονικό της λογαριασμό.

Σε ελάχιστο χρόνο, κλείνουν διάφορα ακριβά ταξίδια και πληρώνουν μέσω του ηλεκτρονικού λογαριασμού της Claudia P..

Βαριά αμέλεια: ναι ή όχι; Η ουσία της επιστροφής χρημάτων

Η ουσία των ερωτημάτων περί αμέλειας είναι κατά πόσον ο πελάτης ενέκρινε την πληρωμή – για παράδειγμα, την απελευθέρωση με κλικ του ποντικιού.

Η απόδειξη είναι περίπλοκη. Σύμφωνα με το ομοσπονδιακό υπουργείο Οικονομικών, οι τράπεζες ελέγχουν αν μια μεταφορά έγινε πράγματι με Pin και TAN, τα λεγόμενα στοιχεία πιστοποίησης ταυτότητας.

Η Dorothea Mohn από την Ομοσπονδία Γερμανικών Οργανώσεων Καταναλωτών (Verbraucherzentrale-Bundesverband) στο Βερολίνο ασκεί έντονη κριτική σε αυτό, διότι οι τράπεζες θα έλεγαν ότι όλα ήταν εντάξει με αυτές – προφανώς ο καταναλωτής είχε επιδείξει σοβαρή αμέλεια.

Στη συνέχεια, η τράπεζα διατυπώνει την εξής κατηγορία.

Το βάρος της απόδειξης μετατοπίζεται ξαφνικά στον καταναλωτή, ο οποίος πρέπει να αποδείξει ότι δεν ενήργησε με βαριά αμέλεια, λέει η Mohn. Κατά κανόνα, λέει, είναι πολύ δύσκολο για τον καταναλωτή να το αποδείξει αυτό – με συνέπεια να μένει στην τύχη του.

Έγκριση πληρωμής: ναι ή όχι; Δύσκολη απόδειξη

Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Claudia P. Το ταμιευτήριό της ήταν σε θέση να χρεώσει πίσω τα έξοδα δύο ταξιδιών.

Όμως, έμεινε με πάνω από 2.000 ευρώ ζημιά. Καταθέτει μήνυση για απάτη κατά αγνώστων και αναθέτει την υπόθεσή της στον δικηγόρο του Μονάχου Marc Maisch.

Θεωρεί ότι είναι λάθος που το ταμιευτήριο είπε στην πελάτισσά του ότι δεν θα πάρει πίσω τα χρήματά της. Θεωρεί ότι η πελάτης δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αμέλεια.

Κατ’ αρχήν – είπε ο Maisch – μια μη εγκεκριμένη πληρωμή πρέπει να επιστραφεί από την τράπεζα.

Η τράπεζα ελέγχει αν ο πελάτης της τράπεζας ενήργησε με βαριά αμέλεια ή πρόθεση, για παράδειγμα, αν προδόθηκαν τα δεδομένα πρόσβασης.

Από την εμπειρία του με πολλές υποθέσεις απάτης σε ηλεκτρονικές τραπεζικές συναλλαγές, οι τράπεζες συχνά θέτουν τους πελάτες τους υπό γενική υποψία.

Στη συνέχεια πρέπει να αποδείξουν ότι αυτό δεν ίσχυε.

Η ΕΕ σχεδιάζει νέα οδηγία για την καλύτερη προστασία των τραπεζικών πελατών

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνώρισε ότι η ισχύουσα οδηγία για τις υπηρεσίες πληρωμών (PSD2) δεν προστατεύει επαρκώς τους τραπεζικούς πελάτες.

Επεξεργάζεται μια νέα οδηγία (PSD3). Η Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (ΕΑΤ) έχει ήδη διατυπώσει συστάσεις: Ο Dirk Haubrich από την EBA εξηγεί ότι έχει κάνει πολλές συστάσεις στην Επιτροπή σχετικά με το πώς θα πρέπει να βελτιωθεί η οδηγία, λόγω “έλλειψης σαφήνειας και διαφορετικών ερμηνειών στα κράτη μέλη” – επίσης λόγω διαφορετικών ερμηνειών μεταξύ των τραπεζών.

Ο ορισμός της βαριάς αμέλειας ήταν μία από αυτές τις 200 συστάσεις που πρότειναν στην Επιτροπή, δήλωσε ο Haubrich.

Η καλή θέληση δεν αποτελεί λύση

Επιστρέφοντας στην υπόθεση της Claudia P.: Σε απάντηση σε ερώτημα της Bayerischer Rundfunk, η Sparkasse εξήγησε πριν από λίγες ημέρες: “Εξετάζουμε επί του παρόντος εντατικά τις δυνατότητες που υπάρχουν για διακανονισμούς καλής θέλησης σε αυτή την περίπτωση”.

Η Claudia P. θα ήταν ευτυχής να έχει τα χρήματα πίσω γρήγορα. Αλλά: είχε κάνει κλικ σε ένα γνήσιο SMS της Sparkasse, οι δράστες γνώριζαν τα δεδομένα της και την ανάγκη ενημέρωσης της διαδικασίας Push-TAN.

Πώς θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι επρόκειτο για απάτη;

Όταν ρωτήθηκε από την BR, η Sparkasse παρουσιάζει την υπόθεση διαφορετικά: Η Claudia P. είχε στείλει το SMS στους δράστες και όχι το αντίστροφο.

Συμπέρασμα: Συχνά είναι αδύνατο να εξηγήσουμε πώς δρουν οι χάκερ. Το γεγονός ότι οι πελάτες πρέπει να βασίζονται στην καλή θέληση για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους πρέπει επομένως να αλλάξει επειγόντως.

GRland – Μην μαθαίνεις τα νέα τελευταίος!